SylsBlog

Het is me al een paar keer overkomen en vandaag WEER. Ik heb er lang over nagedacht of ik het wel kon maken, maar ik weet het nu zeker: yes, I can. Het bezwaar was al die tijd: Wat nu als ze mijn blog leest…? Maar a) die kans is zeer klein b) wat dan nog en c) ze zou zichzelf niet eens herkennen en dat komt helaas niet omdat ik het meeste verzonnen heb… Zojuist maakte ik een onvermijdelijk ‘onschuldig’ praatje met een mevrouw die ik via via ken. Ik ben haar al een paar keer tegengekomen en het draait altijd uit op een monoloog (van haar kant uit welteverstaan) van hooguit twee minuten en tien seconden, want dan maak ik me snel uit de voeten. Tijdens dat korte zendmoment krijg ik namelijk ongevraagd meer info van recente aankopen (vaak met prijs en al) dan me lief is. En via die via via weet ik dat het gelukkig niets met mij te maken heeft, dat ik dat niet speciaal bij haar opwek of zo… De tweede zin, na de wederzijdse begroeting, die uit haar mond komt is: ‘Ik ben even de stad ingek

De afgelopen maanden was het behoorlijk druk. Reden: iets met een boek. Daarbij zijn de huishoudelijke klussen, moet ik eerlijk toegeven, nu niet bepaald een hobby van me. En niet dat het ooit een zwijnenstal was bij ons, hoor, maar er was iemand (lees: mijn lieve zeer opgeruimde man) die altijd vond dat het nóg schoner kon. Dit leidde nog al eens tot discussie, vandaar dat ik op een gegeven moment de stoute schoenen heb aangetrokken en op zoek ben gegaan naar een betrouwbare huishoudelijke hulp. Ik had gelukkig binnen afzienbare tijd ‘beet’. Ik was en ben nog steeds in mijn nopjes met haar. Af en toe moet ik natuurlijk toch zelf aan de bak. Nu het weer wat rustiger  is op schrijfgebied, kan dat ook makkelijk. Vandaag had ik het helemaal ‘in’ me. De schoonmaakwoede die ik meestal ontbeer was in alle hevigheid aanwezig. Daar heb ik gretig gebruik van gemaakt. Ik heb het huis van A tot en met Z schoongemaakt, de was gestreken, boodschappen gedaan, allerlei spullen opgeruimd, zelfs nog

Ins Blaue hinein hoorde ik iemand zeggen ‘Ik ken jou ergens van’. En nee, het was absoluut geen slechte versierpoging! Laat staan een goeie! ;-) Ik kende haar van een foto, maar meer ook niet. Ze vroeg: ‘Waar heb je op school gezeten? Op Broekhin toevallig?’ Ik antwoordde: ‘Nou niet toevallig, ik woonde er om de hoek.’ ‘Wanneer?’, was haar volgende vraag. ‘Uhm… van 1987 tot en met 1994.’ Een beetje bedremmeld zei ze: ‘O sorry, dan heb ik je tien jaar ouder geschat.’ De Oil of Olaz total effects 7 in 1 antiverouderingsdagcrème moet ik maar wat dikker gaan smeren, geloof ik… Snel veranderde ze van onderwerp. Veiliger, dacht ze... ‘Heb ik je al een keer gezien bij mijn broer op zijn verjaardag?’ Ik werd wat nijdig, maar kon er nog vrij netjes uitkrijgen: ‘Als hij ons nu eens zou uitnodigen, had dat misschien gekund...’ ‘Sssssorry, ik wist niet dat dat gevoelig ligt’, kwam haperend over haar lippen. Eerlijk is eerlijk, dat kon ze natuurlijk niet weten. Om haar een beetje tegemoet te k