A la minute

De afgelopen maanden was het behoorlijk druk. Reden: iets met een boek. Daarbij zijn de huishoudelijke klussen, moet ik eerlijk toegeven, nu niet bepaald een hobby van me. En niet dat het ooit een zwijnenstal was bij ons, hoor, maar er was iemand (lees: mijn lieve zeer opgeruimde man) die altijd vond dat het nóg schoner kon. Dit leidde nog al eens tot discussie, vandaar dat ik op een gegeven moment de stoute schoenen heb aangetrokken en op zoek ben gegaan naar een betrouwbare huishoudelijke hulp. Ik had gelukkig binnen afzienbare tijd ‘beet’. Ik was en ben nog steeds in mijn nopjes met haar.

Af en toe moet ik natuurlijk toch zelf aan de bak. Nu het weer wat rustiger is op schrijfgebied, kan dat ook makkelijk. Vandaag had ik het helemaal ‘in’ me. De schoonmaakwoede die ik meestal ontbeer was in alle hevigheid aanwezig. Daar heb ik gretig gebruik van gemaakt. Ik heb het huis van A tot en met Z schoongemaakt, de was gestreken, boodschappen gedaan, allerlei spullen opgeruimd, zelfs nog in de tuin gewerkt én heerlijk gekookt! Applausje voor mezelf! J En ik was niet alleen maar slaaf van mijn huishouden vandaag, nee, ik had nog tijd om achter de laptop te zitten (anders gaan we (de laptop en ik) afkickverschijnselen vertonen dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn!) en ik heb me nog lekker kunnen terugtrekken met een goed boek.

Ik mag wel zeggen dat ik heel tevreden was... Ja, jullie lezen ’t goed WAS. Ik sta namelijk weer met twee benen op de grond. Het is me in één minuut tijd weer geheel duidelijk geworden dat je van poetsen maar zo kort profijt hebt en daarom heb ik er dus zo’n bloedhekel aan!

Het eten was klaar. Onze zoon kwam binnen en voordat ik er erg in had, liet hij op de tegelvloer een heel spoor na van zand en kiezeltjes… ‘Aaaaahhh!’ en zoiets als ’ik doe het niet meer’ ontsnapte aan mijn mond. Dat was dus één. Maar het ergste kwam nog. Mijn man prikte een met-spek-omkleed-stukje-vlees aan zijn vork. Tot zover ging het nog goed. Maar hij verbrandde zich ondertussen aan de pan, door de ongecontroleerde beweging raakte het stuk vlees los van de ijzeren viertand, vloog over de tafel, stuiterde op mijn witte broek en kwam uiteindelijk terecht op de tot dan toe geheel smetteloze parketvloer met alle vettigheid van dien… Ik riep van alles dat niet voor herhaling vatbaar is en realiseerde me: het was een steak à la minute… Ik had beter moeten weten...