SylsBlog

Je zou me hier eens moeten zien zitten. Onderuitgezakt op de bank. Helemaal uitgeteld. Ik heb net twee paracetamols ingenomen tegen het gebonk in mijn hoofd. Mijn oren piepen vast morgen nog van de kakofonie van geluiden. En ik wil een ding vooropstellen: ik hou van kinderen, maar dit was iets te… Ik moet toegeven het was ook niet echt een geweldig idee… om vandaag –midden in de kerstvakantie– naar een populaire indoorspeeltuin te gaan... NEEEE! Blij was ik toen we de laatste plek bemachtigden op het parkeerterrein, maar dat had natuurlijk al te denken moeten geven. Maar omdat ik hier nog nooit geweest was, gaf ik het een kans. Toen we buiten al moesten aansluiten in de file voor de kassa, had ik nog rechtsomkeert kunnen maken, maar ja, hoe leg je dat uit aan de vijf overenthousiaste kinderen die ik bij me had…? NIET! Want die zouden dan sowieso niets van mij heel hebben gelaten. Dus togen zij helemaal opgewonden naar binnen en ik… ik hield mijn hart vast… en terecht! O mijn hemel en

Afgelopen zaterdag gingen mijn man en ik op zoek naar een nieuw mooi schoenenpaar voor hem. Zoals altijd rond de Kersttijd kriebelt het bij hem, en nee, niet in zijn tenen, geloof ik, maar in zijn (lees: onze) portemonnee. Ieder jaar gaan we één winkel binnen, altijd dezelfde overigens, en ook altijd gaan we met een gloedje nieuw paar naar buiten. Maar niet die dag. Mijn man had schoenen uitgekozen die hem wel bevielen. Mooie donkerblauwe met een stompe neus en afgebiesd met een beige randje. Na vier rondjes door de hele zaak (zoonlief moet dat ook altijd van mij J ) vond hij ze nog steeds lekker zitten. Niet onbelangrijk voor een paar schoenen. Anyway. Ik zat op een bankje naast manlief –die zijn schoenen van de bovenkant aan een kritisch onderzoek onderwierp– en zag aan de overkant van het smalle gangpad, een heuse heer een ontzettend mooi paar passen. Half hoge, ook blauwe, met een heel speciaal, nee, echt super te gek grijzig stiksel. Ik dacht: wauw, wat kek, om dat woord maar e

153. Verdomme… dat heb ik weer. Nog dertig mensen voor me. De file bij het priklab is bijna langer dan eentje op de A2. Ik verdring het beeld van mijn superlange to-do-lijst voor vandaag. ‘Eventjes’ naar de premenstr… uhmm... preklinische screening en je bent zomaar tweeëneenhalf uur verder. Gelukkig is er in de overvolle wachtkamer nog een heuse ‘relaxstoel’ vrij naast een letterlijk goedgemutst verschrompeld vrouwtje. Ik vraag me af waarom ze die muts niet afzet, is het vanwege haar coup ravage, veroorzaakt door de storm die over ons land raast? Heeft ze drie weken haar haren niet gewassen? Misschien is ze wel kaal… of heeft ze het gewoon koud… Wat me zou verbazen, want het is hier broeierig warm met zo’n vijftig mensen in de kleine wachtruimte. Een opeenhoping van bacillen bovendien. Als iemand niest en dat gebeurt meer dan gezond is, laat ik mijn normaal gesproken welgemeende ‘gezondheid’ maar achterwege. Ik zak een beetje onderuit op de donkerbruine hard plastic stoeltjes. H

Ik had me er al een hele tijd bij neergelegd. SHIT was het, maar wat moest ik, ik kon het toch niet veranderen? In 2006 hebben ze namelijk geconstateerd dat alle kleppen in de gewone aderen van mijn benen niet goed meer sloten. Met als gevolg: spataderen. Ik kreeg op mijn 31ste te horen dat ik benen had van een vrouw van 80 en dat ik voortaan ALTIJD steunkousen moest gaan dragen. Kun je je voorstellen hoe dat voelde? Behoorlijk k**!!! De afgelopen 5,5 jaar zagen er qua benen en vermoeidheid ongeveer als volgt uit. Bij het opstaan was ik vaak al zo moe dat ik dacht dat ik niet geslapen had. Iedere dag droeg ik die zeer onelegante (nog licht uitgedrukt), jeuk veroorzakende en vaak ook nog afzakkende dwangbuizen. Ook als het 30 graden was (en dan anderen met korte broeken horen klagen… L ). Zelf een korte broek of open schoenen aantrekken was er niet bij. Als ik ergens naartoe ging, bedacht ik van tevoren of ik daar wel zou kunnen zitten. Bij twijfel, nam ik respectievelijk een barkruk

‘Wat is het toch stil rondom jullie boek?’ ‘Wanneer komt het uit?’ ‘Het lijkt wel of de storm is gaan liggen aan het Passie en Piemelbloemenfront.’ ‘Gaat het allemaal wel goed?’ ‘Hoe is het toch met de piemelbloemen?’ ‘Ik wil jullie boek als kerstcadeau aan iemand geven, kan dat?’ Nee, dat kan niet! Maar we kunnen jullie verzekeren dat er achter de schermen volop gewerkt wordt aan Passie en Piemelbloemen om het klaar te stomen voor de boekwinkels. In mei 2012 is het door iedereen compleet te bewonderen. Maar alles op zijn tijd. De uitgeefster is nu bezig met de tweede correctieronde. Hierna krijgen Ilse en ik het manuscript terug en kunnen we weer aan de slag. Heerlijk om er dadelijk opnieuw helemaal ‘in’ te duiken! In de tussentijd (van december tot en met februari) gaat een studio aan de slag met het ontwerp van de kaft, het binnenwerk en speciale elementen… Ja, jullie lezen het goed: speciale elementen. Laat jullie verrassen. J     Ook gaan we om de tafel (begin 2012) voor een

Het zal niemand ontgaan zijn, maar het is weer de tijd van de vallende bladeren. En ja, dan ontsieren ze weer het straatbeeld: de mannetjes met hun grote groene blazers die blaadjes naar de overkant (!) van de straat blazen. Wat is dat toch, mannen en bladblazers? Ik zie ook nooit vrouwen met bladblazers. Wat zou erachter zitten? Is het een soort machogedrag? Het kan bijna niet anders. Ik wilde er per se achterkomen dus knoopte ik vanmorgen een gesprek aan met zo’n   ontiegelijk-onnozel-bladblazend-mannetje, dat in de herfst minimaal zeven keer per week in de weer is met de blazer. Op de stoep voor zijn huis. Ik: ‘Zo, meneer, flink aan het werk?’ Hij: ‘Waaaaat? ‘ Ik dacht: hij heeft toch zeker ook een uitknop, die blazer. Ah, hij begreep het. De man liet het groene gevaarte tegen zijn been rusten. Niet dat hij hem gewoon neerlegde… Ik: ‘Ik zei dus: flink aan het werk?’ Hij: ‘Ja, ja, het is me ieder jaar weer hetzelfde liedje. De bladeren vallen harder dan ik blazen kan.’ D

Gefascineerd ben ik. En al heel lang probeer ik de kunst af te kijken. Zijn kunst. Maar ik ben nu op een punt gekomen dat ik denk: ik kan het gewoon niet, dus laat maar zitten. Het blijft echter lastig voor me. Het knaagt. Dat-ie dat zomaar… zonder… Echt ongelofelijk! Ik ben niet een klein beetje jaloers, nee stikjaloers. Het acceptatieproces gaat heel langzaam, want ik word er iedere dag mee geconfronteerd. Op wie ik jaloers ben? Op mijn man. En nee, niet omdat hij staand kan plassen, alhoewel ik het soms wel fijn zou vinden… als hij eens ging zitten. J Ook niet dat hij alleen maar de baard- en snorzone van zijn gezicht moet scheren. Zelfs niet op het feit dat hij nooit last heeft van op hol slaande hersenen en dus gewoon in slaap valt, terwijl ik vaak een paar uur lig te piekeren over van alles en nog wat. O ja, wat ook nog zou kunnen. Dat hij zo gemakkelijk aan een nieuwe outfit komt. Hij loopt zijn favoriete winkel binnen, loopt naar de ‘blauwe hoek’ (raad eens wat

Op een dag kwam een nieuwe collega ons team versterken. Ik werkte toen trouwens nog niet bij mijn huidige baas. Hij, Peter, was een 'Hollander' in een verder Limburgs (sprekend) bedrijf. Maar dit was absoluut geen probleem. Gewoon een kwestie van aanpassen. Het ging allemaal prima. Van een taalbarrière was nauwelijks sprake, dachten we tenminste. Het bedrijf bestond merendeels uit vrouwen met dus vooral vrouwengesprekken, maar ook daaraan stoorde Peter zich niet, hij deed gewoon gezellig mee. Tijdens deze gesprekken, spraken we natuurlijk ‘gewoon’ Nederlands. Maar logisch dat hij door de dag heen wel Limburgse conversaties en ook losse zinnen oppikte, zoals ‘Het haet d’r net ein oetgeprint (1)’, ‘Is het al truuk van pauze? (2)’ en   ‘Het haet ut get hoog in ut bölke (3)’. En natuurlijk ook ‘Dinkse det het un tampon biej zich haet? (4)’ en ‘Oet welke zak van Max haet het in godsnaam die boks gehoald, det is toch helemoal oet de mode (5)’. Na een paar weken toen Peter al aard

‘Indien mogelijk keren...’ Dit is een door mij veel gehoord zinnetje. Dat ik geen ster ben op het gebied van de weg vinden, is mij allang duidelijk. En niet alleen mij… Dat stukje hersenen is óf helemaal niet aangelegd óf het bevindt zich in een comateuze toestand. Als ik ergens met de auto naartoe rijd buiten de regio, dus alles behalve Herkenbosch en Roermond, moet ik er minstens tien keer zijn geweest, wil ik mijn elektronisch navigatievriendje eens vrijaf geven. En dan nog twijfel ik geregeld. ‘Is dit wel de goede afslag? Stond hier niet eerst een ander bord? Hè, zou hier de plaats nog niet aangegeven moeten staan? De vorige keer was het donker, het ziet er nu wel héél anders uit.’ Het komt echt schlemielig over, I know, maar ik heb zelfs onlangs de navigatie moeten instellen om een straat 500 meter verderop in ons dorp te kunnen vinden, omdat ik gewoon niet meer wist of ik, links, rechts, voor- of achteruit moest. Gisteren gingen we naar Nick en Simon in het Gelredome. Voor de

‘GOEDKOOP en SNEL’ stond op de lesauto die vandaag voor me reed. Nou, wat ik me herinner sloeg dat goedkoop en snel in ieder geval niet op mijn rijlessen van a long time ago… Jaren geleden heb ik me door mijn vriend, inmiddels al jaren mijn man, laten overhalen om rijlessen te nemen. Ik was negentien en het was de hoogste tijd, maar alles wat nieuw was, vond ik doodeng. Dus heb ik het zo lang mogelijk uitgesteld. Maar nu ging ik voor de bijl. Op aanraden van mijn schoonfamilie koos ik een rij-instructeur uit met wie zij goede ervaringen hadden en die het mij wel ff zou bijbrengen. Vooral ff… Hij was streng, die man, ontzettend streng. Op zich niets mis mee, maar ik was hierdoor iedere keer weer verlamd van spanning. Maar of het alleen daardoor kwam dat het schakelen en koppelen maar niet wilde lukken...? Wie mij kent en/of mijn Zumba-blog heeft gelezen, weet wel beter.  J  Ik heb er ongelogen vijftien(!) lessen over gedaan om alleen de koppelen-en-schakelen-combi onder de knie te krij

Twee en een half uur sporen en dan ben je vanuit Blerick in Den Haag. Na een half uur zei Ilse: ‘Fijn dat deze trein rechtstreeks naar Den Haag gaat hè, dan is de kans op vertraging meteen een stuk minder.’   Dat was de goden verzoeken, bleek. De trein vertraagde en kwam geheel tot stilstand. Pling doing doing… ‘Dames en heren, zoals u al heeft gemerkt, staan we stil (haha… een conducteur met humor). De vorige trein heeft een aanrijding gehad en we kunnen hierdoor niet verder rijden. We houden u op de hoogte.’ Bij Ilse schoten de stresshormonen onmiddellijk omhoog, Sylvia bleef uiterst kalm, maar zij kent dan ook de NS bij calamiteiten nog niet. Na ruim drie kwartier ‘genieten’ van het levenloze landschap, reden we stapvoets terug naar het laatste station Helmond. Hier wachtte een immense mensenmassa tevergeefs op bussen. Maar door een ietwat brutale actie van ons samen, zaten wij even later, nadat wij opgelucht de om-taxi-vechtende-passagiers uitgezwaaid hadden, bij een uiterst vrie

Ilse en ik leggen momenteel de laatste hand aan ons boek passie en piemelbloemen. Vanaf 9 september hebben we de handen uit de mouwen gestoken aan de hand van correcties en suggesties van Eline van Uitgeverij Mooi Media. Daarna hebben we het manuscript van a t/m z hardop gelezen, waardoor we nog sommige dingen tegenkwamen die niet helemaal lekker liepen of zelfs niet juist waren. Hand ig dus, deze tigste check-check-dubbel-check! Het blijft wel een beetje frappant dat hetgeen dat we op papier gezet hebben onder hand 153 keer 'geproefd', gewogen, goedgekeurd, bijgeschaafd of verbeterd is en dat er dan toch nog oneffenheidjes in staan. Maar gelukkig kunnen we nu nog alles aanpassen! Deze week zetten we er -tenminste voor even- een punt achter en geven we het manuscript echt helemaal uit handen . Tot ongetwijfeld de volgende correctieronde. In afwachting van het vervolg komt misschien de rust weer terug in onze hoofden zodat we deel 2 verder gestalte kunnen geven. We he

Wellicht leuk om te weten hoe en wanneer ons boek begon... Ilse schreef op 16 augustus 2010 de eerste mail over de sauna (in ons boek de mail van 1 februari met als onderwerp kraterlandschapsbillen) als opzetje/conceptje/ proefballonnetje/ideetje. Ze schreef letterlijk: ‘Tatatatatatatatatatatatata… Dan komt hier het beste idee van Blerick, in ieder geval van vandaag, in ieder geval in dit huis ontstaan, in ieder geval bij mij… (de bescheidenheid zelf J ). Ik zou heel graag, als jij dat ook wilt, proberen om samen, dus jij en ik… een soort boek te schrijven. Bladiebladiebla… Ik heb zojuist heel snel een beginnetje gemaakt om je te laten zien wat ik bedoel… Ik hoor wel wat je ervan vindt, van het idee.’ Daarop antwoordde ik, nog een beetje onzeker: ‘Bedoel je dit ongeveer? Ik hoop het. Dit is echt lachen, helemaal GEWELDIG om te doen!’ Maar Ilse nam mijn onzekerheid helemaal weg, door te reageren: ‘O meisje, ik bedoel het niet ongeveer zo, ik bedoel het PRECIES zo. Geweldig ik w

Eigenlijk willen we jullie heel uitgebreid vertellen dat... het gesprek ontzettend leuk was Eva (uitgeefmanager van TenPages.com) en Eline (uitgeefster) heel aardig zijn er een klik is de sfeer uitstekend was we veel gelachen hebben de titel gelukkig behouden blijft ons boek passie en piemelbloemen medio 2012 in de boekwinkels ligt, MAAAARRRR dat is niet mogelijk, we kunnen alleen maar lachen en ontzettend blij zijn! Want 30 september gaan we een CONTRACT TEKENEN met

Wat is spannender, opgenomen worden of uitgezonden worden? Zonder twijfel: uitgezonden worden! Voor degenen die willen weten hoe onze vorige 3-2-1-en-actie-blog er in het echt uitzag komt onderaan de link naar ons eerste televisieoptreden. Het programma 'Sjpek mit eier...' was afgelopen zondag te zien in 'gans Midden-Limburg' en vanaf vandaag online. Wij zijn de TWEEDE gasten in de uitzending en komen ongeveer vanaf minuut 15 in beeld. Stop vooral niet voortijdig met kijken, want er komt een (hier en daar pikante) voorleesscène aan het einde! Veel kijk- en luisterplezier! Klik hier  voor de link naar het televisieoptreden.

Zeven uur ’s avonds. Nog snel even de make-up bijwerken en vooral zorgen dat we niet ‘glimmen’ onder de hitte van de cameralamp. Nog één keer de vragen doornemen die we van tevoren hebben ontvangen van de interviewster en dan gaan we op weg naar de studio. Wacht nog ff een toiletbreak. Pfff... Dan laatste blik in de spiegel. Haren in model CHECK, make-up nog picobello CHECK, geen rok of blouse in onderbroek CHECK, glimlachstand aan CHECK. We kunnen… Is het ons naar onze bol geslagen? Nee hoor, we hebben écht een televisieoptreden. Marleen Hansen, de presentatrice van een regionale zender in Midden-Limburg (OR6) las het artikel over passie en piemelbloemen in De Trompetter en werd nieuwsgierig. Kwart voor acht. We worden voorzien van technische snufjes. Ho ho, meneer de technicus, kijk uit voor onze haren. Dadelijk is het een coupe ravage. Verdomd, de microfoontjes lijken een beetje op de steeltjes van piemelbloemen. We worden er een beetje lacherig van, maar dat kan ook van de spannin

Het kan niet op! De vleugels die we gekregen hebben tijdens onze tien weken op TenPages.com, brengen ons maar verder en verder. En zelfs nog hoger. Twee fans (twee jonge vrouwen die we vóór het TenPages-gebeuren niet kenden) hebben voor ons een fansite op Hyves aangemaakt: Fan van Passie en Piemelbloemen ! Gewoon ontroerend om te zien hoe mensen (ook al waren ze tot voor kort volslagen vreemden) met ons meeleven en het allerbeste met ons en ons boek voor hebben. Hopelijk zullen er veel fans zich aanmelden en ook tig mensen nog aangestoken worden die zich straks ook fan zullen noemen. Het passie en piemelbloemenvirus verspreidt zich snel... Je kunt er hard voor weg rennen, maar je kunt het maar beter over je heen laten komen en er dan van genieten. Van dit soort virussen kun je niet genoeg krijgen. Dit werkt namelijk op je lachspieren. :)

'Hihihi...' 'Hahaha...' 'Heb je dat gezien?' 'O niet kijken... Kom snel doorlopen.' 'Lees ik dat nu goed?' 'O hemel' 'Piemelbloemen?' 'Is het soms een kinderboek?' (wij: 'huh?') 'Kun je het niet beter penisbloemen noemen, is toch wel een mooier woord.' (wij: 'smaken verschillen') 'Ik had het passie en fallusbloemen genoemd. Piemel klinkt zo... ja gewoon minder...' Allemaal gehoord tijdens de kunstmarkt in Herkenbosch vandaag. Maar nee, piemelbloemen blijven gewoon piemelbloemen. En met een mooi woord zijn het Anthuriums, voor wie het nog niet wist. We hadden een bosje meegenomen, zodat we mensen direct konden overtuigen dat we echt BLOEMEN ermee bedoelen, keurige bloemen. We kregen gelukkig ook reacties op de inhoud, positieve. 'Wauw, wat een leuk boek' 'Ik kan niet wachten totdat het verkrijgbaar is' 'Hoe kom je erbij?' 'Ontzettend leuk' 'O, alleen

Eva, uitgeefmanager van TenPages.com, feliciteerde ons gisteren telefonisch met het bereiken van de 2000 aandelen. Ook gaf ze aan dat de uitgever die al in een vroeg stadium interesse had, het nog steeds met passie en piemelbloemen ziet zitten. En geloof het of niet, we gaan 9 september al in gesprek met de uitgeefster en Eva! Uit het gesprek zal blijken of we bij elkaar 'passen'. Of wij samen met ons boek een klik hebben met de uitgeefster. Wij hebben er een heel goed gevoel bij. Dit weekend sturen we ons 'kindje' op naar Eva. We zijn nu bezig met de laatste correctieronde. En o wat is het toch fijn om weer in passie en piemelbloemen te 'duiken'! We hebben het inmiddels misschien wel 30 keer helemaal gelezen, maar het blijft leuk. Ik verbaas me er soms over hoe we het allemaal bij elkaar verzonnen hebben. En Ilse hoor ik niets anders zeggen dan dat ze zo trots is op ons boek. Ik beaam dat volledig. Nu maar hopen dat de uitgeefster er ook zo over denkt, als

Voor deze keer: SYLILSE-BLOG! 20 augustus 18.00 We staan op 1753 aandelen. Voor ons is het nu niet meer de vraag óf we de 2000 aandelen verkocht krijgen, maar wannéér. Van Sylvia mag het heel vlug nu. Ilse vindt deze fase op TenPages echter zo leuk, dat-ie nog wel een paar weken mag duren! Geweldige reactie van aandeelhouder Roger: ‘Passie en Piemelbloemen is verassend en vernieuwend, nog nooit eerder op deze manier gedaan. Ik kan niet wachten om het boek in mijn handen te hebben en met een brede grijns en af en toe een schaterlach te mogen lezen. Het boek is niet mijn genre maar bij het verschijnen zal ik het lezen en ieder woord opnemen zoals een droge woestijn een druppel water opneemt. Keep on doing the good work!! En die 2000.....is slechts een kwestie van tijd…’ 21 augustus 13.44 Sylvia mailt, er is iemand die beloofd heeft te investeren, véél te investeren. ‘O, Ils, als hij er 200 koopt, dan zijn we er al bijna!’ 21 augustus 15.57 Zeven hele aandelen zijn er tot nu t

'Het is een aanrader. Een boek dat me verrast, vermaakt en vasthoudt. Maar ook een verhaal dat me aangrijpt, zeker na het lezen van het tweede gedeelte. Ik kan dan ook niet wachten op de rest...' - Samantha  'Ik verheug me er nu al op dit prachtig vormgegeven boek straks vast te houden en mijn naam als aandeelhouder achterin te zien staan.' - Sietske Naast alle lovende reacties en recensies, gaat het gelukkig qua aandelen ook heel voorspoedig. Ze vliegen de tent uit. Ongelofelijk. Hier twee, daar vijf, zus koopt er tien en zo doet er nog eens een schepje of zelfs een hele kruiwagen bovenop. Zaterdagavond vervijfvoudigde een voor ons geheel onbekend persoon zijn vijfentwintig aandelen. Wauw! We (Ilse en ik dus) voelen ons ontzettend gesteund door alle reacties en aankopen. Ons zelfvertrouwen kan hierdoor niet meer stuk. We zijn nu achter de schermen flink aan het stoeien met het manuscript. We schrappen en schaven er lustig op los. En her en der voegen we wat besch

Afgezien van het feit dat het heerlijk vertoeven is in een saunalandschap, kun je er als schrijfster ook nog eens humoristische ‘stof’ opdoen. Als je goed luistert en kijkt.   Ja sorry voor diegenen die denken dat we in de sauna allemaal geblinddoekt zijn, je ziet hier en daar wel eens wat… Puffend en zwetend bracht ik de laatste minuutjes door op de onderste tree in de panoramasauna of wat ervoor door moest gaan. Het was meer een uitzicht-op-1002-houtblokken-sauna, maar oké. Naast me zaten twee vrouwen van middelbare leeftijd. Ik noem ze voor het gemak Mien en Trees. ‘Shit, wat is het heet. Ik heb er normaal nooit last van en hier wel. Verdorie, ’t doet echt zeer.’ ‘Heb jij er ook last van?’ ‘Ik heb m’n neus van binnen verbrand als je daar op doelt.’ ‘Nou, ik heb anders mooi mijn tepels verbrand. Moet je kijken. Helemaal verlept en vuurrood.’ Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, raakte Mien de tepel van Trees even aan. Ik bekeek het met verbazing. ‘Ik zie ‘t inderdaad, ik

Met onderstaand verhaal heb ik een 'eervolle vermelding' verdiend in de Raadselige Roosbundel van 2010. Blinde gok    Internetdating? Niets voor mij. Dacht ik. Maar nadat Robert me had verlaten voor een of andere hoogblonde vamp en ik me lange tijd in zelfmedelijden had gehuld, realiseerde ik me drie maanden geleden dat ik mijn leven weer in eigen hand moest nemen. Maar uitgaan is aan mij niet besteed, dus waar zou ik dan een lieve man kunnen vinden?    Op aanraden van een vriendin heb ik me toch maar ingeschreven bij zo’n internetdatingbureau. Eentje waarbij je geen foto bij je profiel hoeft te plaatsen. Perfect. Je in eerste instantie puur richten op het innerlijk. Mijn nieuwe motto: ‘Beter een lieve, minder knappe man, dan een mister handsome die je nooit voor je alleen hebt’.    Na twee mislukkingen heb ik beet. Niet zo’n beetje ook. Hoteldebotel ben ik. Ik wist niet dat je verliefd kunt worden op iemand die je nog nooit gezien hebt. Mailen en chatten met Koen is zó f

'Wat heb jij geschreven? Een seksboek...?', 'Piemel is niet zo'n mooi woord, zou je niet overwegen om...?', 'Passie en WAT?', 'Stille wateren...', 'Ik had het niet achter je gezocht.' Stof doet 't zeker opwaaien. Ons boek. En met name dan de titel en cover. Maar ook de inhoud is hier en daar best prikkelend te noemen, maar nooit te. Als we één ding zelf vreselijk vinden, is dat er in sommige boeken ALLES uit de doeken gedaan wordt. Ze smijten dan met vlees en andere details, soms echt smakeloos. Wij 'gooien' dan wel met piemelbloemen direct al op de cover, maar die blijven gelukkig lekker 'hangen'. Hoe zou dat toch komen? :) Om heel eerlijk te zijn, hebben we ervoor gekozen een beetje de grens op te zoeken. Niet qua inhoud, want dat is gewoon gaandeweg het schrijven zo ontstaan. Maar wel met het bedenken van de titel en bijpassende cover. Je MOET namelijk iets speciaals doen of hebben om op te vallen tussen tig boeken

Heerlijk zwieren op vlakke langgerekte fietspaden door schitterende omgevingen, ik zag het helemaal voor me. Daarom heb ik een tijd geleden mijn man en een bevriend stel warm gemaakt om op skateles te gaan. Leek me het einde! Op een oefenterrein bij een sportcomplex klonken we de skates vast. Tot zover ging het voorspoedig. Toen zat ik namelijk nog... Alleen proberen te gaan staan, was al echt een enorme opgave. O, dat heb ik weer, waarom zitten er ook wieltjes onder die ondingen. De moed zakte me letterlijk in de skates. Help! En het erge was dat mijn twintig medecursisten, dus ook mijn man en het vriendenstel, totaal geen moeite hadden om op de been te komen én te blijven. Aan hen had ik dus absoluut geen stuntelsteun. Maar wat het allerergste was, ze keken allemaal naar mij... Toen ik eindelijk rechtop stond, kreeg ik een daverend applaus. Nu vind ik dat normaal al genant, laat staan... En hoe moet je blijven staan op die ~ M N L D ù 7 ~ ? De cursusleider, die al snel gezien had