SylsBlog

A is van anders eten. De compenseermodus moet ik weer zien te vinden, dan ben ik zo weer vijf kilo kwijt. Maar waar vind ik die ook alweer? In ieder geval niet tussen de oliebollen en appelbeignets… B is van meer bloggen, ik moet minder kritisch zijn en gewoon publiceren. Er hebben in 2012 heel wat blogs de eindstreep niet gehaald. Zonde… B is trouwens ook van bootcamp, maar daar zullen we het maar niet meer over hebben… C is van meer calorieën verbranden. Much more. D is v an hier en daar wat te dik. Need I say more. En voor diegenen die dit niet geloven: trust me: het is echt nodig! Ik merk het vooral aan mijn knellende spijkerbroeken en beha’s, dus...                 E is van minder eten; ik lust helaas bijna alles en ik kan ook nog eens moeilijk ‘nee’ zeggen… F is van foto’s inplakken. Ik heb nog zo’n 500 onverwerkte foto’s liggen, die schreeuwen om ingeplakt te worden. Sommige wachten al vanaf 2008. Shame on me! G     

12-12-2012 . Een zeer speciale datum. Op deze heuglijke dag word jij elf en ga je je twaalfde levensjaar in. Als de dag van gisteren weet ik nog hoe je ter wereld kwam. De verloskundige zei om ongeveer 17.20 uur: “Bij de volgende perswee komt de baby eruit.” En pappa dacht: ik kan dan maar beter geen droge keel hebben. Dus hij pakte nog ff op zijn dooie gemakje een slok water, alsof het dagelijkse kost is: bevallen! (Ik heb dit later op de video gezien, niet dat je denkt dat ik me ergens anders op kon concentreren dan mijn eigen lijf en het jouwe!) J Het had heel wat voeten in de aarde voordat je er na ongeveer anderhalf uur persen uit was. Een knip en een nogal gezette verpleegster die half bovenop me hing (om je een zetje tegen je billen te geven) stonden er garant voor dat je precies om 17.27 uur geboren werd. Wat was ik blij dat ik je in mijn armen kon sluiten! Ik zou A4-tjes vol kunnen schrijven over je. Hoe lief je bent (meestal dan, hè? J ) en zorgzaam, grappig, gevoel

In heel veel gevallen is het antwoord op de vraag ‘Is een dom blondje wel dom?’ volmondig JA. Geen twijfel over mogelijk. Maar in uitzonderlijke situaties kan het ook zo zijn dat een vermeend domme gans, gewoon met haar hoofd ergens anders is… Haar hoofd is dus niet leeg, maar (te) vol. Omdat ik de privacy van de geblondeerde in kwestie wil waarborgen, noem ik haar gemakshalve X. X zou haar man gaan helpen. Deze wilde namelijk een schilderij ophangen. De taak van X was het opzuigen van het boorsel. Een vrij eenvoudige taak, ware het niet dat ze dat boorlawaai afschuwelijk vindt en er dus altijd een beetje ‘kriegel’ van wordt. Maar niet getreurd, het ging maar een minuutje duren, daar was overheen te komen. Manlief stond al klaar met zijn kloppend apparaat en X was bereid te zuigen. J De man zette zich schrap met zijn mond ietwat open (inside-informatie, vraag me niet hoe ik dit weet), X hield het stofzuigeruiteinde bij de boor. En boren maar. Ze vond het een beetje vreemd dat er

Op 16 augustus, exact twee jaar nadat Ilse Annegarn en ik zijn begonnen met het schrijven van Passie & Piemelbloemen , mochten we een lezing houden over ons boek bij de mooiste boekwinkel van de wereld, Selexyz Dominicanen in Maastricht. We werden die hete avond (ik wist niet dat je zelfs in een kerk kunt gaan zweten - van de warmte) onder handen genomen door Ruud Linssen en Franco Gori. De eerste deed het met woorden in de vorm van vragen, de ander legde ons vast op de gevoelige plaat. Onderstaande foto's spreken boekdelen... Ton Harmes, storemanager Selexyz Dominicanen, stelt ons voor. Ruud Linssen (Bliss Media) in zijn element als interviewer. We hadden gezorgd voor een bijzondere aankleding. Een vibrator, een piemelbloem (een nepperd), verrassingstasjes gesponsord door Christine le Duc en aan de rand van de tafel (helaas op de foto's niet goed te zien) hingen wat oversized beha's en slips van de Zeeman. Degenen die ons boek hebben gelezen weten waa

‘Ejo Captain Jack. Ejo Captain Jack. Bring me back to the railroad track. Bring me back to the railroad track…' Afgelopen weekend ben ik aan het denken gezet. Dat is op zich niets abnormaals en in dit geval ook helemaal niet verkeerd, want ik sta inmiddels op het punt te gaan sporten! Nico, een neef van me, vertelde dat hij gediplomeerd Bootcamp-instructeur is geworden. Bootcamp is een buitentraining, gebaseerd op de trainingsroutine van het Amerikaanse leger, met onderdelen als hardlopen, opdrukken, springen, touwtrekken, traplopen en nog veel meer waar je kapot moe van wordt. En als klap op de vuurpijl staat er dan ook nog eens een drill instructor langs de kant die zegt (of in het ergste geval: schreeuwt) wat je moet doen. Dat klinkt niet echt uitnodigend, maar als mijn neef die instructor is, kan ik ’t wel aan. Denk ik… Hoop ik… “Sylvia, als je wat wilt bereiken moet je uit je comfortzone komen. Ik ga starten met Bootca

Op de tast ben ik op zoek naar mijn rechter lens. Het gaat niet echt lekker met het eruit lepelen dus ontdoe ik me eerst van mijn linker. Koud kunstje. Dan nog maar een keer rechts proberen. Een druppel vocht laat ik erin vallen, hmmm… een tweede druppel, het oog begint al lekker te tranen… Maar loswippen, ho maar! De lens lijkt niet op de normale plek te zitten... Ik kijk met links in mijn rechteroog, boven, onder, links, rechts. WAAR is ie als ie NIET op de iris zit…? Spontaan breekt me het zweet uit. Wat als ik ‘m niet vind, godver. Ik heb al eens verhalen gehoord en gelezen... Bah, niet aan denken. Even een zaklamp op Bram z’n kamer halen. Hij moet er toch in zitten. De lens is flinterdun dus misschien houdt hij me gewoon voor de gek. ZOOOO, meneer zaklamp, dat kijkt niet echt lekker met zo’n flinke lichtstraal. Oogverblindend… Snel uit dat ding. Voor de zekerheid druppel ik toch nog maar ff. De rode adertjes vermeerderen zich met de seconde. Verdorie, toch maar weer mijn linker

Me lekker laten verwennen, dat zou ik doen. Ik zat in Turkije in zo’n super de luxe hotel en had alle tijd van de wereld. Dus ik zag me zelf achtereenvolgens wel zitten in een saunaatje en de hamam. Een massage zou ik zeker ook niet afslaan. En mijn ietwat onstuimig groeiende haarmassa boven mijn ogen, ook wel wenkbrauwen genoemd, mochten zeker weer een keer mooi in model gebracht worden. Ik hou niet van flinke bebossing maar ook zeker niet van die ultradunne streepjes. Met handen en voeten heb ik Fatima, de alleen maar Turks sprekende schoonheidsspecialiste, uitgelegd wat ik wilde. Ik heb zelfs –omdat ik het vanwege de taalbarrière en mijn belabberde gebarentaal een veiliger idee vond– op een briefje getekend hoe ik het absoluut NIET wilde. Ondanks dat tekenen ook niet mijn sterkste kant is, begreep de vrouw het, want ze knikte zo hard dat ik bang was dat ze een whiplash zou oplopen… Ze zette een typisch Turks muziekje op en ging aan de slag. Het was een ware beproeving. Epileren vind

Het is me al een paar keer overkomen en vandaag WEER. Ik heb er lang over nagedacht of ik het wel kon maken, maar ik weet het nu zeker: yes, I can. Het bezwaar was al die tijd: Wat nu als ze mijn blog leest…? Maar a) die kans is zeer klein b) wat dan nog en c) ze zou zichzelf niet eens herkennen en dat komt helaas niet omdat ik het meeste verzonnen heb… Zojuist maakte ik een onvermijdelijk ‘onschuldig’ praatje met een mevrouw die ik via via ken. Ik ben haar al een paar keer tegengekomen en het draait altijd uit op een monoloog (van haar kant uit welteverstaan) van hooguit twee minuten en tien seconden, want dan maak ik me snel uit de voeten. Tijdens dat korte zendmoment krijg ik namelijk ongevraagd meer info van recente aankopen (vaak met prijs en al) dan me lief is. En via die via via weet ik dat het gelukkig niets met mij te maken heeft, dat ik dat niet speciaal bij haar opwek of zo… De tweede zin, na de wederzijdse begroeting, die uit haar mond komt is: ‘Ik ben even de stad ingek

De afgelopen maanden was het behoorlijk druk. Reden: iets met een boek. Daarbij zijn de huishoudelijke klussen, moet ik eerlijk toegeven, nu niet bepaald een hobby van me. En niet dat het ooit een zwijnenstal was bij ons, hoor, maar er was iemand (lees: mijn lieve zeer opgeruimde man) die altijd vond dat het nóg schoner kon. Dit leidde nog al eens tot discussie, vandaar dat ik op een gegeven moment de stoute schoenen heb aangetrokken en op zoek ben gegaan naar een betrouwbare huishoudelijke hulp. Ik had gelukkig binnen afzienbare tijd ‘beet’. Ik was en ben nog steeds in mijn nopjes met haar. Af en toe moet ik natuurlijk toch zelf aan de bak. Nu het weer wat rustiger  is op schrijfgebied, kan dat ook makkelijk. Vandaag had ik het helemaal ‘in’ me. De schoonmaakwoede die ik meestal ontbeer was in alle hevigheid aanwezig. Daar heb ik gretig gebruik van gemaakt. Ik heb het huis van A tot en met Z schoongemaakt, de was gestreken, boodschappen gedaan, allerlei spullen opgeruimd, zelfs nog

Ins Blaue hinein hoorde ik iemand zeggen ‘Ik ken jou ergens van’. En nee, het was absoluut geen slechte versierpoging! Laat staan een goeie! ;-) Ik kende haar van een foto, maar meer ook niet. Ze vroeg: ‘Waar heb je op school gezeten? Op Broekhin toevallig?’ Ik antwoordde: ‘Nou niet toevallig, ik woonde er om de hoek.’ ‘Wanneer?’, was haar volgende vraag. ‘Uhm… van 1987 tot en met 1994.’ Een beetje bedremmeld zei ze: ‘O sorry, dan heb ik je tien jaar ouder geschat.’ De Oil of Olaz total effects 7 in 1 antiverouderingsdagcrème moet ik maar wat dikker gaan smeren, geloof ik… Snel veranderde ze van onderwerp. Veiliger, dacht ze... ‘Heb ik je al een keer gezien bij mijn broer op zijn verjaardag?’ Ik werd wat nijdig, maar kon er nog vrij netjes uitkrijgen: ‘Als hij ons nu eens zou uitnodigen, had dat misschien gekund...’ ‘Sssssorry, ik wist niet dat dat gevoelig ligt’, kwam haperend over haar lippen. Eerlijk is eerlijk, dat kon ze natuurlijk niet weten. Om haar een beetje tegemoet te k

Gezellig tafelgesprek bij L1-programma 'Goeiemiddag Limburg' . Alsof we het al jaren doen... kletsen over ons boek Passie & Piemelbloemen met een paar camera's op onze neus! :-)

De boekpresentatie was geweldig afgelopen donderdag. Het was een groot FEEST, om nooit te vergeten. De opkomst was reuze, het enorme enthousiasme hartverwarmend en ontroerend tegelijk! Ongelofelijk hoeveel mensen ons en ons boek een warm hart toedragen en hoe positief het boek ontvangen wordt. Maar wat is het ook prachtig geworden, al zeggen we het zelf. Wat veel lieve mensen, cadeaus, mooie woorden, bloemen en ook PIEMELbloemen… Sommigen konden het natuurlijk niet laten :-). We zijn ontzettend verwend. Vrijdag bleven de enthousiaste reacties binnenkomen, ook van mensen die al begonnen waren met lezen! Een aantal heeft dit ook al wereldkundig gemaakt: lovende recensies op bol.com ! :-) Om 9.00 uur heb ik Boekhandel Plantage in Roermond blij gemaakt met een doos boeken. ‘Aah, Passie & Piemelbloemen’, hoorde ik de bedrijfsleider enthousiast zeggen toen ik binnenkwam. Er hadden al behoorlijk wat mensen gevraagd naar ons boek, maar helaas hadden ze nog geen boeken op voorraad, omd

I: ‘Sylvia, wat super, hè, dat we een televisieoptreden krijgen bij TV Limburg! En dan nog wel LIVE in de uitzending van Limburg Vandaag, zo ongeveer het gezelligste programma.’ S: ‘O geweldig, maar live is wel echt live! Ik hoop niet dat ik weer   het plafond ga inspecteren zoals bij OR6 vorig jaar. Maar oké, met een goede voorbereiding gaat het wel lukken. Acht minuten praten over ons boek, hoe heerlijk is dat.’ I: ‘Hopelijk zien we er dan niet weer zo rood uit als op de foto’s in De Limburger.’ S: ‘Ach dat krijg je als we zo lekker opgewonden praten over dat wat ons zo lief is, hè?!’ I: ‘Ik lees net dat we trouwens helemaal niet ROOD mogen zijn, want rood laat het beeld ‘dansen’. S: ‘Dat zal alleen voor de kleren gelden. O, er zijn nog veel meer voorschriften zie ik hier in de begeleidende brief van TV Limburg. Ik denk dat ik nog maar even moet shoppen van tevoren… Wel met een lijstje, anders ga ik geheid de fout in: De kleding mag niet wit, niet geel, niet rood zijn. En er mag geen

Een blog over een erotische party, wie zou die beter kunnen schrijven dan Lis (ja, die uit ons boek Passie&Piemelbloemen…)? Een gastblog dus deze keer, met dank aan Lis! Afgelopen zaterdag bezocht ik samen met Sylvia en Ilse een party in erotische artikelen. Altijd leuk om te zien hoe collega’s dat doen, en ongelooflijk, ook ik word soms toch nog verrast door het aanbod. Het werd een avond van kijken, snuffelen, voelen en proeven. Twintig vrouwen zaten om 20.00 uur   –al opgewonden– te wachten op de demonstratie door Karlijn. Aan het gekakel te merken was het hen wél allemaal duidelijk, in tegenstelling tot die arme Ietje een tijd geleden, dat het hier geen Tupperwareparty betrof! Karlijn bouwde het programma goed op, zoals ik ook altijd doe. De dames ff lekker laten opwarmen. Eerst gingen alle proef- en reukhebbedingetjes de groep rond. Smaakjes om het vrijen letterlijk aantrekkelijker te maken. Flesjes met drop, aardbeien, witte en melkchocola gingen rond. Die laatste twee v

13.25 uur We waren wel erg vroeg. Maar oké een latte macchiato met een lekker caramelsmaakje erin en daarbij nog een stukje gebak is zeker geen verkeerd tijdverdrijf. Integendeel. 13.40 uur Het was tijd om naar binnen te gaan, stel je voor dat we helemaal vooraan moeten zitten. En wat fijn dat we niet net als al die anderen in de ellenlange rij voor de kassa moesten aansluiten. Wij konden gewoon doorlopen met onze al heel vroeg gekochte kaartjes. ‘Zaal zes’, zoals de zeer vriendelijke en behulpzame meneer aan de deur ons vertelde. 13.45 uur Wat een luxe! Nog niemand in de zaal, we konden de beste plaatsen uitzoeken. Lekker hoog. Want wat heb ik er een hekel aan als je vooraan moet zitten. Krijg ik een stijve nek van en daar word ik me altijd een partij misselijk door dat beeldengeflits. 13.50 uur Toch nog maar ff gaan plassen. Geen overbodige luxe als je een uur niet meer kunt. 13.55 uur Het viel ons op dat er wel heel veel kleine kinderen in de zaal zaten. Onze zoon

Passie&PiemelbloemenBLOG Ja hoor, eindelijk mogen we hem onthullen: de COVER van Passie & Piemelbloemen! Goud, roze en zwart. Veel hartjes. Heel vrouwelijk. Strak. En natuurlijk de onmiskenbare piemelbloem. We horen het sommigen al zeggen: wat een ‘lullig’ piemelbloemetje. Maar prominenter dan dit is niet nodig. Formaat zegt niets, dat weten we toch allemaal? J De titel staat heel groot op een losse roze banderol (het is niet te zien dat het een banderol is op deze afbeelding, maar wat is dat leuk bedacht!). Deze kun je er gemakkelijk (tijdelijk) vanaf halen. Bijvoorbeeld in het uitzonderlijke geval dat je niet wil t dat iedereen om je heen ziet dat je Passie & Piemelbloemen zit te lezen.  Maar ja, zeg nu zelf: wie vindt het woord piemelbloemen nu in hemelsnaam aanstootgevend? J De gouden elementen zullen straks op de gedrukte cover fonkelen. Dus in het echt is hij nog veel mooier! Zucht... waarom duurt wachten altijd zo lang? Klik hier voor de beide covers.

Op 18 januari hebben we in Amersfoort met onze uitgever de laatste inhoudelijke correcties besproken. Het aantal wijzigingen valt mee en we hoeven niets te veranderen waar we niet achter staan. Een hele geruststelling. Passie en Piemelbloemen blijft gewoon een humoristisch boek over twee vriendinnen die het nodige meemaken. En, we hebben een definitieve datum gekregen waarop ons boek gepresenteerd gaat worden, donderdag 24 mei ! Hierover uiteraard in een later stadium meer. Geweldige berichten dus, wederom, maar… het een en ander betekent ook dat we het de komende maanden erg druk krijgen! We hebben onze vrije tijd waarschijnlijk hard nodig om de laatste correcties in te voeren en hier en daar inhoudelijk nog wat aan te passen. Maar daarnaast moet er heel snel een tekst voor de flap geschreven zijn. Een KORTE tekst, hoe moeilijk is dat (!!!). We moeten besluiten wáár we ons boek gaan presenteren (het wordt in ieder geval een plaats in Limburg), welke activiteiten we daar willen doe

Gekleurde, doorzichtige, dikke, flinterdunne, met motiefje, suffe, zeer pikante, met ladder erin, je kunt het zo gek niet bedenken of ze zijn er. Ik heb het dan over panty’s. Of zoals ze ook wel genoemd worden: panty-, netkousen of gewoon kousen. En volgens Van Dale vallen maillots, spanbroeken of tricots ook nog onder de panty’s. Prima. Ze dienen vooral om zo vrouwelijk mogelijk voor de dag te komen. Elegant, sjiek. Mooi onder een rok, jurk of tuniek. Alhoewel…? Een paar jaar geleden zaten mijn zoontje Bram en ik in de wachtkamer bij oogheelkunde. Hij moest ter controle naar de scheelkijkdokter. Om de tijd te doden had ik een stripboekje meegenomen voor Bram. Maar hij las geen letter. Veel interessanter vond hij het lekker om zich heen te kijken en mij soms onmogelijke vragen te stellen. En kinderen kunnen dat toch zo, hè, ongegeneerd mensen observeren en dan ook nog zeer rake opmerkingen maken… Er kwam een keurige-al-op-leeftijd-zijnde-dame de ruimte binnen. Wij zeiden elkaar b

NEEEE, het is echt pas in mei te koop. We zijn er nu nog niet klaar voor. Dat er al op allerlei websites een aankondiging staat dat ons boek eraan komt, is ook voor ons een verrassing. 21 mei komt het uit en het kost € 16,50 tenminste volgens eci.nl, bruna.nl , bol.com, selexyz.nl, leeuwardercourant.nl, cosmox.nl en andere sites. In het buitenland weten ze het inmiddels ook al. En dat het straks over de Belgische grens te krijgen zal zijn (bijvoorbeeld bij cosmox.be, eci.be en standaardboekhandel.be), is op zich wel logisch vanwege de taal. Awel madammekes, zeker en vast verkopen wij uw boekske over Passie en Piemelbloemekes . Maar het moet niet gekker worden. Onze laatste ontdekking is namelijk dat ons boek nu ook gespot is op twee Duitse sites ( buecher.de en libri.de). Das ist ja unglaublich! Hangt er al een vertaling in de lucht? Of is het voor de Nederlanders die daar wonen? Ongetwijfeld dat laatste. Een heel aparte gewaarwording in ieder geval. Voorbarig en ook wel een