Met de snelle fiets…
Het is me al
een paar keer overkomen en vandaag WEER. Ik heb er lang over nagedacht of ik het
wel kon maken, maar ik weet het nu zeker: yes, I can. Het bezwaar was al die tijd: Wat nu als ze mijn blog leest…? Maar a) die kans is zeer klein b) wat dan nog en c) ze zou zichzelf niet eens
herkennen en dat komt helaas niet omdat ik het meeste verzonnen heb…
Zojuist maakte ik een onvermijdelijk ‘onschuldig’ praatje met een mevrouw die ik via via ken. Ik ben haar al een paar keer tegengekomen en het draait altijd uit op een monoloog (van haar kant uit welteverstaan) van hooguit twee minuten en tien seconden, want dan maak ik me snel uit de voeten. Tijdens dat korte zendmoment krijg ik namelijk ongevraagd meer info van recente aankopen (vaak met prijs en al) dan me lief is. En via die via via weet ik dat het gelukkig niets met mij te maken heeft, dat ik dat niet speciaal bij haar opwek of zo…
De tweede zin, na de wederzijdse begroeting, die uit haar mond komt is: ‘Ik ben even de stad ingekomen met mijn snelle fiets.’ Ik dacht meteen: Heb je ook een langzaam exemplaar dan? Maar ik vroeg het niet. Ze ging verder: ‘Ik moet een broek van tweehonderd euro ruilen. Een fiets kun je gemakkelijk stallen, ik moet er niet aan denken onze nieuwe BMW hier ergens te moeten parkeren, dat is een ramp.’ Ongelofelijk, wat een mens. Ik weet zeker dat ze me nog meer uit de doeken zou hebben gedaan, ware het niet dat ik op dat moment heel ad rem zei: 'Onze Peugeot van tweeënhalfjaar oud staat dubbel geparkeerd, dus ik moet NU weg.' Zonder nog om te kijken, ben ik weggelopen richting parkeergarage, waar onze auto gewoon keurig in een vak staat, maar dat hoeft zij natuurlijk niet te weten.
Ze is wat mij betreft de innerlijke look-a-like van ‘Bouquet-Residence-the-lady-of-the-house-speaking’ Hyacinth Bucket uit Keeping Up Appearances. En qua uiterlijk kan ik op één punt ook wel een gelijkenis ontdekken. Ze hebben beiden een schutting van twee vierkante meter voor hun hoofd, maar die is natuurlijk wel gemaakt van FSC-goedgekeurde houten planken van minimaal honderd euro per stuk...
Zojuist maakte ik een onvermijdelijk ‘onschuldig’ praatje met een mevrouw die ik via via ken. Ik ben haar al een paar keer tegengekomen en het draait altijd uit op een monoloog (van haar kant uit welteverstaan) van hooguit twee minuten en tien seconden, want dan maak ik me snel uit de voeten. Tijdens dat korte zendmoment krijg ik namelijk ongevraagd meer info van recente aankopen (vaak met prijs en al) dan me lief is. En via die via via weet ik dat het gelukkig niets met mij te maken heeft, dat ik dat niet speciaal bij haar opwek of zo…
De tweede zin, na de wederzijdse begroeting, die uit haar mond komt is: ‘Ik ben even de stad ingekomen met mijn snelle fiets.’ Ik dacht meteen: Heb je ook een langzaam exemplaar dan? Maar ik vroeg het niet. Ze ging verder: ‘Ik moet een broek van tweehonderd euro ruilen. Een fiets kun je gemakkelijk stallen, ik moet er niet aan denken onze nieuwe BMW hier ergens te moeten parkeren, dat is een ramp.’ Ongelofelijk, wat een mens. Ik weet zeker dat ze me nog meer uit de doeken zou hebben gedaan, ware het niet dat ik op dat moment heel ad rem zei: 'Onze Peugeot van tweeënhalfjaar oud staat dubbel geparkeerd, dus ik moet NU weg.' Zonder nog om te kijken, ben ik weggelopen richting parkeergarage, waar onze auto gewoon keurig in een vak staat, maar dat hoeft zij natuurlijk niet te weten.
Ze is wat mij betreft de innerlijke look-a-like van ‘Bouquet-Residence-the-lady-of-the-house-speaking’ Hyacinth Bucket uit Keeping Up Appearances. En qua uiterlijk kan ik op één punt ook wel een gelijkenis ontdekken. Ze hebben beiden een schutting van twee vierkante meter voor hun hoofd, maar die is natuurlijk wel gemaakt van FSC-goedgekeurde houten planken van minimaal honderd euro per stuk...
Reacties
Een reactie posten