SylsBlog

Je zou me hier eens moeten zien zitten. Onderuitgezakt op de bank. Helemaal uitgeteld. Ik heb net twee paracetamols ingenomen tegen het gebonk in mijn hoofd. Mijn oren piepen vast morgen nog van de kakofonie van geluiden. En ik wil een ding vooropstellen: ik hou van kinderen, maar dit was iets te… Ik moet toegeven het was ook niet echt een geweldig idee… om vandaag –midden in de kerstvakantie– naar een populaire indoorspeeltuin te gaan... NEEEE! Blij was ik toen we de laatste plek bemachtigden op het parkeerterrein, maar dat had natuurlijk al te denken moeten geven. Maar omdat ik hier nog nooit geweest was, gaf ik het een kans. Toen we buiten al moesten aansluiten in de file voor de kassa, had ik nog rechtsomkeert kunnen maken, maar ja, hoe leg je dat uit aan de vijf overenthousiaste kinderen die ik bij me had…? NIET! Want die zouden dan sowieso niets van mij heel hebben gelaten. Dus togen zij helemaal opgewonden naar binnen en ik… ik hield mijn hart vast… en terecht! O mijn hemel en

Afgelopen zaterdag gingen mijn man en ik op zoek naar een nieuw mooi schoenenpaar voor hem. Zoals altijd rond de Kersttijd kriebelt het bij hem, en nee, niet in zijn tenen, geloof ik, maar in zijn (lees: onze) portemonnee. Ieder jaar gaan we één winkel binnen, altijd dezelfde overigens, en ook altijd gaan we met een gloedje nieuw paar naar buiten. Maar niet die dag. Mijn man had schoenen uitgekozen die hem wel bevielen. Mooie donkerblauwe met een stompe neus en afgebiesd met een beige randje. Na vier rondjes door de hele zaak (zoonlief moet dat ook altijd van mij J ) vond hij ze nog steeds lekker zitten. Niet onbelangrijk voor een paar schoenen. Anyway. Ik zat op een bankje naast manlief –die zijn schoenen van de bovenkant aan een kritisch onderzoek onderwierp– en zag aan de overkant van het smalle gangpad, een heuse heer een ontzettend mooi paar passen. Half hoge, ook blauwe, met een heel speciaal, nee, echt super te gek grijzig stiksel. Ik dacht: wauw, wat kek, om dat woord maar e

153. Verdomme… dat heb ik weer. Nog dertig mensen voor me. De file bij het priklab is bijna langer dan eentje op de A2. Ik verdring het beeld van mijn superlange to-do-lijst voor vandaag. ‘Eventjes’ naar de premenstr… uhmm... preklinische screening en je bent zomaar tweeëneenhalf uur verder. Gelukkig is er in de overvolle wachtkamer nog een heuse ‘relaxstoel’ vrij naast een letterlijk goedgemutst verschrompeld vrouwtje. Ik vraag me af waarom ze die muts niet afzet, is het vanwege haar coup ravage, veroorzaakt door de storm die over ons land raast? Heeft ze drie weken haar haren niet gewassen? Misschien is ze wel kaal… of heeft ze het gewoon koud… Wat me zou verbazen, want het is hier broeierig warm met zo’n vijftig mensen in de kleine wachtruimte. Een opeenhoping van bacillen bovendien. Als iemand niest en dat gebeurt meer dan gezond is, laat ik mijn normaal gesproken welgemeende ‘gezondheid’ maar achterwege. Ik zak een beetje onderuit op de donkerbruine hard plastic stoeltjes. H

Ik had me er al een hele tijd bij neergelegd. SHIT was het, maar wat moest ik, ik kon het toch niet veranderen? In 2006 hebben ze namelijk geconstateerd dat alle kleppen in de gewone aderen van mijn benen niet goed meer sloten. Met als gevolg: spataderen. Ik kreeg op mijn 31ste te horen dat ik benen had van een vrouw van 80 en dat ik voortaan ALTIJD steunkousen moest gaan dragen. Kun je je voorstellen hoe dat voelde? Behoorlijk k**!!! De afgelopen 5,5 jaar zagen er qua benen en vermoeidheid ongeveer als volgt uit. Bij het opstaan was ik vaak al zo moe dat ik dacht dat ik niet geslapen had. Iedere dag droeg ik die zeer onelegante (nog licht uitgedrukt), jeuk veroorzakende en vaak ook nog afzakkende dwangbuizen. Ook als het 30 graden was (en dan anderen met korte broeken horen klagen… L ). Zelf een korte broek of open schoenen aantrekken was er niet bij. Als ik ergens naartoe ging, bedacht ik van tevoren of ik daar wel zou kunnen zitten. Bij twijfel, nam ik respectievelijk een barkruk