We kunnen elkaar niet kennen…

Ins Blaue hinein hoorde ik iemand zeggen ‘Ik ken jou ergens van’. En nee, het was absoluut geen slechte versierpoging! Laat staan een goeie! ;-)

Ik kende haar van een foto, maar meer ook niet. Ze vroeg: ‘Waar heb je op school gezeten? Op Broekhin toevallig?’ Ik antwoordde: ‘Nou niet toevallig, ik woonde er om de hoek.’ ‘Wanneer?’, was haar volgende vraag. ‘Uhm… van 1987 tot en met 1994.’ Een beetje bedremmeld zei ze: ‘O sorry, dan heb ik je tien jaar ouder geschat.’ De Oil of Olaz total effects 7 in 1 antiverouderingsdagcrème moet ik maar wat dikker gaan smeren, geloof ik…

Snel veranderde ze van onderwerp. Veiliger, dacht ze... ‘Heb ik je al een keer gezien bij mijn broer op zijn verjaardag?’ Ik werd wat nijdig, maar kon er nog vrij netjes uitkrijgen: ‘Als hij ons nu eens zou uitnodigen, had dat misschien gekund...’ ‘Sssssorry, ik wist niet dat dat gevoelig ligt’, kwam haperend over haar lippen. Eerlijk is eerlijk, dat kon ze natuurlijk niet weten.

Om haar een beetje tegemoet te komen, dacht ik ik probeer zelf eens wat: ‘Is het misschien mogelijk dat we samen gesport hebben ooit? Ik heb vroeger gebadmintond, heb jij toevallig ook gespeeld met racket en shuttle?’ ‘Tegen zo’n poppetje aan rammen op de camping, dat is niets voor mij, ik ben meer van jazzballet’, zei ze heel trots. Tja, als ze echt meent dat badminton alleen op de camping gespeeld wordt, ga ik me niet verdedigen, dat helpt dan toch niet. Om mijn ergernis weer een beetje te temperen, stelde ik me haar even voor in een tutu en op spitzen en zag haar in gedachten driftig zwaaien met zo’n roze lint… Ik moest onwillekeurig lachen...

Ze bleef maar door tetteren, ‘zo’n bekend gezicht’… bladiebladiebla… Maar mijn conclusie was eigenlijk al vanaf seconde één dat we elkaar niet kunnen kennen en daarbij vond ik haar ook zeker geen gezellige kletspartner. En dat is een vet eufemisme. Ik besloot dat ik puur uit beleefdheid nog één laatste suggestie zou doen en vroeg haar: ‘Heb je pas geleden misschien een foto van mij in de krant zien staan? Ik heb namelijk samen met een vriendin een boek geschreven, Passie & Piemelbloemen.’ De klemtoon liet ik bewust vallen op het woord PIEMEL. Haar mond viel open, haar gezicht liep rood aan en ze fluisterde ‘Ppp...iemel?’, ze draaide zich om en ik hoorde haar nog net zeggen: ‘Ik geloof toch niet dat ik je ken.’