Verkeerde kant

‘Indien mogelijk keren...’ Dit is een door mij veel gehoord zinnetje. Dat ik geen ster ben op het gebied van de weg vinden, is mij allang duidelijk. En niet alleen mij… Dat stukje hersenen is óf helemaal niet aangelegd óf het bevindt zich in een comateuze toestand.

Als ik ergens met de auto naartoe rijd buiten de regio, dus alles behalve Herkenbosch en Roermond, moet ik er minstens tien keer zijn geweest, wil ik mijn elektronisch navigatievriendje eens vrijaf geven. En dan nog twijfel ik geregeld. ‘Is dit wel de goede afslag? Stond hier niet eerst een ander bord? Hè, zou hier de plaats nog niet aangegeven moeten staan? De vorige keer was het donker, het ziet er nu wel héél anders uit.’ Het komt echt schlemielig over,
I know, maar ik heb zelfs onlangs de navigatie moeten instellen om een straat 500 meter verderop in ons dorp te kunnen vinden, omdat ik gewoon niet meer wist of ik, links, rechts, voor- of achteruit moest.

Gisteren gingen we naar Nick en Simon in het Gelredome. Voor de verandering had ik eens niets ingesteld. Want ja, wie weet nu niet hoe je in Arnhem komt? En de parkeerplaatsen geven ze met grote borden langs de weg aan. Wat kan er fout gaan, zou je zeggen? Een bord verkeerd interpreteren misschien? Vervolgens gewoon opeens helemaal in Apeldoorn rijden… En dan terug in lange file DOOR het centrum van Arnhem. Een reis waar je normaal gesproken hooguit anderhalf uur over doet, kostte ons dus drie uur… AAAHHH!

Maar zelfs MET navigatie rijd ik vaak in eerste instantie verkeerd. Dan geloof ik dat ding niet en ga ik op gevoel verder. Mijn gevoel werkt op andere vlakken echt feilloos, maar niet in dit geval want dan is het overduidelijk mijn ‘zwakste schakel’. Inmiddels weet ik dat ook en probeer me dus netjes aan de aanwijzingen van ‘hem’ te houden.

En nu hoor ik jullie denken: dat hebben zoveel vrouwen, is dat alles? NEEEE! Want ik heb deze afwijking niet alleen als ik met de auto op pad ben. Ik heb het zelfs tijdens het shoppen. Als ik bij een winkel naar buiten loop, ben ik het spoor ook bijster. Ik weet dan niet of ik van rechts of links ben afgekomen...

Ik schreef in de eerste alinea dat ik zo’n oriëntatiedinges of gewoon niet heb of dat-ie slaapt, maar die informatie is niet helemaal volledig, want soms, echt héél af en toe heb ik een helder richtingmoment. Maar wat krijg je op zo’n hoogst spaarzaam ogenblik, dan gelooft niemand me… Inclusief ikzelf. En dan gaan we alsnog de verkeerde kant op…

Als je deze en de vorige Ramp-blog hebt gelezen, zou je kunnen vermoeden dat je met mij niet op pad moet gaan. Maar niets is minder waar. Er is altijd wel iets te beleven en je komt nog eens ergens. J