Ramp

‘GOEDKOOP en SNEL’ stond op de lesauto die vandaag voor me reed. Nou, wat ik me herinner sloeg dat goedkoop en snel in ieder geval niet op mijn rijlessen van a long time ago…

Jaren geleden heb ik me door mijn vriend, inmiddels al jaren mijn man, laten overhalen om rijlessen te nemen. Ik was negentien en het was de hoogste tijd, maar alles wat nieuw was, vond ik doodeng. Dus heb ik het zo lang mogelijk uitgesteld. Maar nu ging ik voor de bijl. Op aanraden van mijn schoonfamilie koos ik een rij-instructeur uit met wie zij goede ervaringen hadden en die het mij wel ff zou bijbrengen. Vooral ff…

Hij was streng, die man, ontzettend streng. Op zich niets mis mee, maar ik was hierdoor iedere keer weer verlamd van spanning. Maar of het alleen daardoor kwam dat het schakelen en koppelen maar niet wilde lukken...? Wie mij kent en/of mijn Zumba-blog heeft gelezen, weet wel beter. J Ik heb er ongelogen vijftien(!) lessen over gedaan om alleen de koppelen-en-schakelen-combi onder de knie te krijgen.

Zelfs met links en rechts had ik opeens moeite. Als hij zei: ‘We gaan hier links’ ging ik rechts. En als hij rechts zei, reed ik doodleuk links een doodlopend weggetje in. Zijn humeur werd er vaak niet beter van en het mijne zakte op zo'n moment nog dieper dan de bodemplaat…

Als ik volgens de rij-instructeur niet genoeg vaart maakte, drukte hij mijn rechterbeen naar beneden. Reed ik per ongeluk een kruising op, terwijl het (nog) niet mocht, zette hij me volkomen voor schut door vol met twee voeten op de rem te trappen. Ik schets het even: hij trok in een tiende van een seconde zijn knieën op tot aan zijn borst en liet zijn benen dan weer met  volle kracht naar beneden suizen op de rem. Oftewel de auto maakte een NOODSTOP van heb ik jou daar. Ik raakte bijna met mijn neus de voorruit ondanks de autogordel…

Ik durf het bijna niet te schrijven, maar na vijfenzestig lessen(!) en een fortuin armer was ik wel toe aan het examen. Ik was op van de zenuwen, maar het ging desondanks best goed. Pas op het moment dat ik vanuit stilstand een tachtig-kilometer-weg opreed en ik in de achteruitkijkspiegel opeens angstaanjagend dichtbij grote agressief knipperende koplampen zag met daartussenin een grote zilverkleurige gril, dacht ik: shit, dit wordt een her…

Maar wonder boven wonder was ik toch geslaagd. Of het ermee te maken had dat ik de examinator kende en hij mij…? Anyway dat mocht de pret niet drukken. Ik had het roze papiertje en daar was ik maar wát blij mee.

Aan diegenen die nu denken:  o hemel, zij is vast een ramp op de weg, zou ik willen zeggen: ‘Neem de proef op de som, stap bij mij in de auto. Niet allemaal tegelijk!’ J