Twee mannen, één paar...
Afgelopen zaterdag gingen mijn man en ik op zoek naar een nieuw mooi schoenenpaar voor hem. Zoals altijd rond de Kersttijd kriebelt het bij hem, en nee, niet in zijn tenen, geloof ik, maar in zijn (lees: onze) portemonnee.
Ieder jaar gaan we één winkel binnen, altijd dezelfde overigens, en ook altijd gaan we met een gloedje nieuw paar naar buiten. Maar niet die dag. Mijn man had schoenen uitgekozen die hem wel bevielen. Mooie donkerblauwe met een stompe neus en afgebiesd met een beige randje. Na vier rondjes door de hele zaak (zoonlief moet dat ook altijd van mij J) vond hij ze nog steeds lekker zitten. Niet onbelangrijk voor een paar schoenen.
Anyway. Ik zat op een bankje naast manlief –die zijn schoenen van de bovenkant aan een kritisch onderzoek onderwierp– en zag aan de overkant van het smalle gangpad, een heuse heer een ontzettend mooi paar passen. Half hoge, ook blauwe, met een heel speciaal, nee, echt super te gek grijzig stiksel. Ik dacht: wauw, wat kek, om dat woord maar eens te gebruiken. Ik stootte mijn man zo onopvallend mogelijk aan en hij zag ze ook wel zitten… bij hem aan zijn voeten en niet bij die grijsaard…
Een paar tellen later hoorde ik mezelf tot mijn verbazing vragen: ‘Meneer, is dat toevallig maat 44? Weet u misschien al of u dit paar kiest?’ ‘Dit is inderdaad 44, ja. Ik twijfel nog…’ Shit. Wat nu? De verkoopster keek ook nog eens in het rek, maar zoals wij al hadden geconstateerd een tweede identieke paar was er helaas niet. Ze ging kijken of het nog in de webshop voorhanden was. Computerstoring… ook dat nog…Anyway. Ik zat op een bankje naast manlief –die zijn schoenen van de bovenkant aan een kritisch onderzoek onderwierp– en zag aan de overkant van het smalle gangpad, een heuse heer een ontzettend mooi paar passen. Half hoge, ook blauwe, met een heel speciaal, nee, echt super te gek grijzig stiksel. Ik dacht: wauw, wat kek, om dat woord maar eens te gebruiken. Ik stootte mijn man zo onopvallend mogelijk aan en hij zag ze ook wel zitten… bij hem aan zijn voeten en niet bij die grijsaard…
In de tussentijd liep het echtpaar triomfantelijk met HET schoenenpaar naar de kassa… L Daar zaten we dan met een paar schoenen dat wel goed paste, maar absoluut niet eerste keus was. Naast me zat een en al bedremmeldheid, wat zou hij nu graag in die man zijn schoenen staan…
Een uurtje later waren we weer thuis en kroop mijn man van ellende maar direct achter de computer. En gelukkig zag ik al heel snel een big smile op zijn gezicht verschijnen. Hij hoefde niets te zeggen, ik voelde het op mijn klompen aan... en jawel hoor ZIJN nieuwe kekke ‘klompen’ worden deze week thuis geleverd! J
Reacties
Een reactie posten