Medisch wonder

Ik had me er al een hele tijd bij neergelegd. SHIT was het, maar wat moest ik, ik kon het toch niet veranderen? In 2006 hebben ze namelijk geconstateerd dat alle kleppen in de gewone aderen van mijn benen niet goed meer sloten. Met als gevolg: spataderen. Ik kreeg op mijn 31ste te horen dat ik benen had van een vrouw van 80 en dat ik voortaan ALTIJD steunkousen moest gaan dragen. Kun je je voorstellen hoe dat voelde? Behoorlijk k**!!!

De afgelopen 5,5 jaar zagen er qua benen en vermoeidheid ongeveer als volgt uit. Bij het opstaan was ik vaak al zo moe dat ik dacht dat ik niet geslapen had. Iedere dag droeg ik die zeer onelegante (nog licht uitgedrukt), jeuk veroorzakende en vaak ook nog afzakkende dwangbuizen. Ook als het 30 graden was (en dan anderen met korte broeken horen klagen… L). Zelf een korte broek of open schoenen aantrekken was er niet bij. Als ik ergens naartoe ging, bedacht ik van tevoren of ik daar wel zou kunnen zitten. Bij twijfel, nam ik respectievelijk een barkruk, klapstoel of viskrukje mee.

En geloof me het is niet gebruikelijk om in een winkel op een lage kleding-etaleer-kast te gaan zitten of gewoon ergens op een tafel… Moest ik noodgedwongen ergens lang(er) staan dan hupste ik maar van het ene op het andere been, want bewegen was beter dan stilstaan.

Wat de toekomst zou brengen, kon geen mens me voorspellen. Te beseffen dat het waarschijnlijk allemaal nog erger zou worden, deed pijn, maar er zijn ergere dingen. Ik deed het er dus maar mee. En dacht niet te veel na over wat als en wat dan…

Tot vandaag. Op mijn verzoek werden mijn aderen weer eens gecontroleerd. Met de diagnose die ik jaren geleden kreeg, leek het me zeker niet verkeerd om te bekijken hoe de toestand nu is. En ik wilde ook eventueel iets laten doen aan de lelijke en soms pijnlijke uitwendige spataderen. Er werden echo’s gemaakt en wat bleek… Er zijn twee aderen, één rechts en één links die slecht zijn en de rest is gewoon PRIMA!  De verpleegkundige sprak over een medisch wonder!

Ze kunnen beide aderen weghalen, dan zal de vermoeidheid over zijn en hoef ik zeer waarschijnlijk GEEN STEUNKOUSEN meer te dragen!!! Je zou denken dat is zeker een vreugdedans geworden met daar achteraan ook nog drie polonaises door de ziekenhuisgangen, maar nee. Het was heel onwerkelijk. Ik voelde eerst frustratie, teleurstelling en boosheid, want ik heb toch 5,5 jaar onnodig zo doorgebracht. Misschien is het wel een wonder dat ik de echoscopist van toen niet aan de schandpaal wil nagelen.
Maar nu begint dan toch heel voorzichtig de blijdschap te komen. Want het zou natuurlijk geweldig zijn als...

Vanmiddag zou ik meteen geholpen worden aan mijn rechterbeen, over een tijdje aan mijn linker en dan separaat nog een keer aan kleinere uitwendige spataderen. Maar in overleg met de chirurg hebben we uiteindelijk besloten dat het verstandiger is om de ingreep binnenkort in één keer te laten plaatsvinden. Een tijdje daarna weet ik pas zeker of ik aan een nieuw leven kan beginnen. En heel stiekem verlang ik alweer naar de lente en zomer… naar korte broeken en open schoenen… J