Ik met een hoofddoekje?
Me lekker
laten verwennen, dat zou ik doen. Ik zat in Turkije in zo’n super de luxe hotel
en had alle tijd van de wereld. Dus ik zag me zelf achtereenvolgens wel zitten
in een saunaatje en de hamam. Een massage zou ik zeker ook niet afslaan. En mijn ietwat onstuimig groeiende haarmassa boven
mijn ogen, ook wel wenkbrauwen genoemd, mochten zeker weer een keer mooi in model gebracht worden.
Ik hou niet van flinke bebossing maar ook zeker niet van die ultradunne streepjes. Met handen en voeten heb ik Fatima, de alleen maar Turks sprekende schoonheidsspecialiste, uitgelegd wat ik wilde. Ik heb zelfs –omdat ik het vanwege de taalbarrière en mijn belabberde gebarentaal een veiliger idee vond– op een briefje getekend hoe ik het absoluut NIET wilde. Ondanks dat tekenen ook niet mijn sterkste kant is, begreep de vrouw het, want ze knikte zo hard dat ik bang was dat ze een whiplash zou oplopen…
Ze zette een typisch Turks muziekje op en ging aan de slag. Het was een ware beproeving. Epileren vind ik vreselijk, krijg er ook hevige niesbuien van, maar omdat het resultaat iedere keer weer zo mooi is doorsta ik deze pijniging. En nu dus ook. Toen de schoonheidsspecialiste me na pak ‘m beet twintig minuten een spiegeltje aanreikte zodat ik het resultaat kon bewonderen, liet ik bijna van schrik de spiegel uit mijn hand vallen.
'O mijn God', ontsnapte aan mijn mond, of moest ik hier misschien Allah aanroepen?! Dit kon niet, dit mocht niet… dit… dit was afschuwelijk. Hoe kon ik me nu nog met goed fatsoen vertonen? Het zag er echt niet uit. Flinterdunne streepjes zaten op de plek waar ooit mijn –ik geef het grif toe– iets te brede wenkbrauwen zaten. Ze zagen er nu precies zo uit als op het briefje… Fatima had mijn niet mis te verstane NIET niet goed geïnterpreteerd. Ik sloot mijn ogen en zag het al voor me: ik ter camouflage met een hoofddoekje tot net boven mijn ogen…
Toen ik mijn ogen opendeed, hing mijn man met zijn gezicht half boven me: ‘Sylvia, word wakker! Je hebt eng gedroomd. Over ene Fatima. Je hebt wel drie keer haar naam geschreeuwd…’
Ik hou niet van flinke bebossing maar ook zeker niet van die ultradunne streepjes. Met handen en voeten heb ik Fatima, de alleen maar Turks sprekende schoonheidsspecialiste, uitgelegd wat ik wilde. Ik heb zelfs –omdat ik het vanwege de taalbarrière en mijn belabberde gebarentaal een veiliger idee vond– op een briefje getekend hoe ik het absoluut NIET wilde. Ondanks dat tekenen ook niet mijn sterkste kant is, begreep de vrouw het, want ze knikte zo hard dat ik bang was dat ze een whiplash zou oplopen…
Ze zette een typisch Turks muziekje op en ging aan de slag. Het was een ware beproeving. Epileren vind ik vreselijk, krijg er ook hevige niesbuien van, maar omdat het resultaat iedere keer weer zo mooi is doorsta ik deze pijniging. En nu dus ook. Toen de schoonheidsspecialiste me na pak ‘m beet twintig minuten een spiegeltje aanreikte zodat ik het resultaat kon bewonderen, liet ik bijna van schrik de spiegel uit mijn hand vallen.
'O mijn God', ontsnapte aan mijn mond, of moest ik hier misschien Allah aanroepen?! Dit kon niet, dit mocht niet… dit… dit was afschuwelijk. Hoe kon ik me nu nog met goed fatsoen vertonen? Het zag er echt niet uit. Flinterdunne streepjes zaten op de plek waar ooit mijn –ik geef het grif toe– iets te brede wenkbrauwen zaten. Ze zagen er nu precies zo uit als op het briefje… Fatima had mijn niet mis te verstane NIET niet goed geïnterpreteerd. Ik sloot mijn ogen en zag het al voor me: ik ter camouflage met een hoofddoekje tot net boven mijn ogen…
Toen ik mijn ogen opendeed, hing mijn man met zijn gezicht half boven me: ‘Sylvia, word wakker! Je hebt eng gedroomd. Over ene Fatima. Je hebt wel drie keer haar naam geschreeuwd…’
;-)
BeantwoordenVerwijderenStel je eens voor. Dat wil je in je ergste dromen toch niet.