In blinde paniek

Op de tast ben ik op zoek naar mijn rechter lens. Het gaat niet echt lekker met het eruit lepelen dus ontdoe ik me eerst van mijn linker. Koud kunstje. Dan nog maar een keer rechts proberen. Een druppel vocht laat ik erin vallen, hmmm… een tweede druppel, het oog begint al lekker te tranen… Maar loswippen, ho maar! De lens lijkt niet op de normale plek te zitten... Ik kijk met links in mijn rechteroog, boven, onder, links, rechts. WAAR is ie als ie NIET op de iris zit…? Spontaan breekt me het zweet uit. Wat als ik ‘m niet vind, godver. Ik heb al eens verhalen gehoord en gelezen... Bah, niet aan denken.

Even een zaklamp op Bram z’n kamer halen. Hij moet er toch in zitten. De lens is flinterdun dus misschien houdt hij me gewoon voor de gek. ZOOOO, meneer zaklamp, dat kijkt niet echt lekker met zo’n flinke lichtstraal. Oogverblindend… Snel uit dat ding. Voor de zekerheid druppel ik toch nog maar ff. De rode adertjes vermeerderen zich met de seconde. Verdorie, toch maar weer mijn linker lens indoen, misschien zie ik dan wat scherper. Ik vergeet even voor het gemak dat ik de lenzen heb voor veraf, maar oké. Linker lens zit weer op z’n plek, maar van de rechter nog steeds geen spoor. Ik raak nu toch echt lichtelijk in paniek. Wie zou ik kunnen bellen? Misschien kan ik op internet zoeken naar een mogelijk oplossing!? Maar dan lees ik vast ook dingen die ik zeker niet wil weten nu. Shit!

Dan opeens realiseer ik me dat ik eigenlijk al heel wat uren ‘last’ had met zien rechts. Troebel zicht, zou ik ’t kunnen noemen. Het zal toch niet dat ik dat ding ergens verloren ben… Maar waar dan? Een paar seconden later buk ik me om een nat getraande tissue in de pedaalemmer te gooien en waar valt mijn linker oog op, juist ja, een zielig-totaal-verdroogd-doorzichtig-ieniemienie-kommetje… dat zich tot vanmorgen 8.00 uur mijn rechter lens mocht noemen… Hoezo de hele dag al troebel zicht? J