“Op zand vallen doet toch geen pijn?!”

Ken je dat? Dat je eigenlijk te fanatiek bent voor wat je lichaam aankan… met alle gevolgen van dien. De mede-fanatiekelingen onder ons weten zeker waarover ik het heb. De niet-sporthelden denken vast: ik heb dat probleem gelukkig nooit! Tijdens het beachvolleybaltoernooi met collega's was het weer zover...





Zonder al te veel getraind te hebben, draafde ik door het zand. Althans... ik deed een poging. Ik lag herhaaldelijk zand te happen omdat ik gewoonweg te laat was voor de bal, maar zo gedreven als ik ben, wilde ik ‘m toch koste wat kost iedere keer 'pakken'. Want ik wil altijd maar dan ook altijd WINNEN!

Op wat zand tussen de tanden na ging het prima.Totdat er een bal ver achter in het veld gespeeld werd. Ik weet niet meer precies hoe en wat, maar ik speelde de bal (dat dan nog wel) en viel met m’n volle gewicht op m’n kont in het zand. In mijn geval is dat best van een grote hoogte (voor wie me niet kent: ik ben 1.83 m. en mijn kont zit ongeveer in het midden :)).

De pijn in mijn billenpartij en de toch al ietwat zwakke rug waren niet te harden. Ik wilde alleen nog maar liggen. Mijn teamgenoten stonden geschrokken boven me: “Gaat het?” “Laat me maar ff liggen”, zei ik met een benepen stem. Zelfs de tegenstanders kwamen poolshoogte nemen. Eén collega was zo kordaat en trok me omhoog. Doodeng, maar gewoon weer bewegen, was de beste optie.

Nu twee weken later, heb ik nog steeds veel last. Aan mijn stuitje, blijkt. Gaan zitten en weer opstaan zijn een ware hel. Dan lijk ik net 84, terwijl ik toch echt pas 42 ben. En ik hoor mijn moeder nog zeggen: “Op zo’n dikke laag zand vallen doet toch geen pijn?!” Neuh...was dat maar waar! En ik heb me laten vertellen dat ik er nog wel vier weken zoet mee kan zijn. Ik hoop maar dat het snel(ler) de goede kont…uhh kant op gaat!