Vaders-de-man...

Het zal niemand ontgaan zijn, maar het is weer de tijd van de vallende bladeren. En ja, dan ontsieren ze weer het straatbeeld: de mannetjes met hun grote groene blazers die blaadjes naar de overkant (!) van de straat blazen. Wat is dat toch, mannen en bladblazers? Ik zie ook nooit vrouwen met bladblazers.

Wat zou erachter zitten? Is het een soort machogedrag? Het kan bijna niet anders. Ik wilde er per se achterkomen dus knoopte ik vanmorgen een gesprek aan met zo’n ontiegelijk-onnozel-bladblazend-mannetje, dat in de herfst minimaal zeven keer per week in de weer is met de blazer. Op de stoep voor zijn huis.

Ik: ‘Zo, meneer, flink aan het werk?’
Hij: ‘Waaaaat? ‘ Ik dacht: hij heeft toch zeker ook een uitknop, die blazer. Ah, hij begreep het. De man liet het groene gevaarte tegen zijn been rusten. Niet dat hij hem gewoon neerlegde…
Ik: ‘Ik zei dus: flink aan het werk?’
Hij: ‘Ja, ja, het is me ieder jaar weer hetzelfde liedje. De bladeren vallen harder dan ik blazen kan.’
Dat klonk mij erg bekend in de oren. Achteraf weet ik ook waarvan ik het ken. Het is van Bløf, harder dan ik hebben kan.

Prompt kwam er een flinke windvlaag en vielen er weer tientallen blaadjes op zijn zojuist nog geheel keurig ontbladerd gazon. Ik zag hem kijken met een boze blik. Maar ik heb het misschien verkeerd opgevat.
Ik: ‘Dat wordt dadelijk weer opnieuw beginnen.’
Hij: ‘Dat zit er dik in.’ Dik is hij zeker, deze man. Hij valt blijkbaar niet hard af van dagelijks in de tuin werken...
Ik: ‘Is dat nu leuk om met zo’n blazer in de weer te zijn? Het lijkt wel of mannen dit ontzettend graag doen.’
Hij wees ondertussen achteloos richting het huis:
‘Ik doe het voor moeders-de-vrouw, hè? Die vindt het prettig als onze tuin er netjes bijligt.’
Ik: ‘O dus vaders-de-man blaast puur voor moeders-de-vrouw de blaadjes naar de overkant van de straat?’
Hij: ‘Ja, ja, je wil vrouwlief tevreden houden. Altijd.’ Hij is nog onnozeler dan ik dacht. Ik geloof echt niet dat hij het gewoon als een ‘gekke Henkie’ doet.

Ik had het nog niet gedacht of zijn vrouw hing uit het raam en riep:
‘Kees, kom op, laat je nu niet afleiden en ga gewoon door. Er is genoeg werk aan de winkel. Daar liggen er weer een paar op het gras. Kom kom.’
Ze had het raam nog niet dicht of hij (Kees en dus niet Henk) begon toch een partij te vloeken!
‘Godverdomme, ik zei het toch, ZIJ zit me altijd achter de veren om die bladeren uit de tuin te krijgen. Ik zat liever met mijn krantje voor de tv.’ Hij pakte daarop zijn groene gevaarte weer en zette hem aan. Op de hoogste stand en hij liep met vaste tred het gazon op. Hij liet me een beetje verbaasd achter. Zullen wij vrouwen er dan gewoon achter zitten?

Ondertussen zag ik uit mijn ooghoeken mijn man aan komen rijden met zijn bedrijfsbus. En hij deed wat hij altijd doet in zo’n geval van zo’n gefrustreerde bladblazer. Hij reed luid toeterend met een heel grote vaart door die netjes bij elkaar gebrachte berg bladeren, zodat ze allemaal omhoog stoven en stuk voor stuk weer dwarrelden in… de tuin van Kees… arme Kees...

Ik heb me héél snel uit de voeten gemaakt...