I(v)F...
Om het verhaal rondom de 'geboorte' van mijn passie voor het schrijven compleet te maken, beschrijf ik nu dat andere dat er niet uit wilde komen...
We hebben heel lang verlangd naar een tweede kindje. Onze zoon werd maar ouder en ouder. En nee, hij kreeg nog net geen jeugdpuistjes ;). We bleven maar 'oefenen' zoals dat zo mooi wordt genoemd, maar zonder resultaat. In 2004 bleek dat de kans op spontaan zwanger worden 0,000001 was (ik kan me een nul vergissen, maar dat doet er weinig toe, want de kans was dus zelfs met aftrek van 5 nullen heel gering). IVF was onze enige kans.
Poging 1 in 2005 was direct succesvol. Wat waren we blij! Tot de echo op 5 september uitwees dat hoewel het embryootje er op het oog normaal uitzag, er geen hartje klopte... Wat een feestdag had moeten zijn, werd een nachtmerrie. Onze wereld stortte in. Om een lang verhaal kort te houden, zal ik jullie niet opzadelen (we blijven even in de 'paardelarij') met hoeveel verdriet en frustratie dit allemaal gepaard ging.
Drie maanden later volgde meteen poging 2. Veel te snel na de eerste -psychisch zeker-, maar het ziekenhuis(!) leek het maar achter de rug te willen hebben. Deze poging was vruchteloos, letterlijk. En ik had er -hoe gek 't ook klinkt- vrede mee. Ik ben vrij (mensen die me kennen zullen zeggen: vrij? zeg maar gerust: ontzettend) ongeduldig van aard, maar wachten in zo'n IVF-situatie is helemaal slopend. Hoe vreemd 't misschien klinkt, maar ik wilde toen nog liever direct weten: het is NIET gelukt, dan nog uren/dagen te wachten op uitsluitsel...
Omdat we dachten en vooral vurig hoopten dat het toch nog een keer spontaan zou lukken (zoals bij onze zoon), hebben we de derde poging uitgesteld. We hebben toen het alternatieve circuit doorlopen, je vestigt je hoop namelijk op ALLES. Hoewel sommige behandelingen op andere vlakken erg prettig waren, heeft het qua zwanger worden helaas niets opgeleverd. Zomer 2009 hebben we besloten er nog één keer voor te gaan: poging nummer 3!
Begin 2010 (5 jaar na de eerste poging) zijn we weer met goede moed gestart, maar het werd ons al snel duidelijk dat er een wonder moest gebeuren om deze poging te laten slagen. Niets ging zoals het moest en we zijn dus voortijdig moeten stoppen.
Als ik nu eraan terugdenk, hadden we na poging 2 de IVF moeten laten voor wat het was. Maar van de andere kant heb ik het nu wel beter los kunnen laten. Want IVF was voor ons definitief DONE, KLAAR, FINISHED! Tel daarbij op dat vanaf die periode mijn leven erg verrijkt is door enerzijds de (opbloeiende) vriendschap met Ilse en anderzijds de hierdoor aan het licht gekomen zijnde schrijfpassie. Dit alles samen heeft 't gemakkelijker gemaakt het een plekje te kunnen geven. En dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit meer een traantje laat...
Ik begon met de titel I(v)F. Als... Maar wat nu als niet... Dan moet je je pijlen op iets anders richten. Hoe moeilijk ook...
We hebben heel lang verlangd naar een tweede kindje. Onze zoon werd maar ouder en ouder. En nee, hij kreeg nog net geen jeugdpuistjes ;). We bleven maar 'oefenen' zoals dat zo mooi wordt genoemd, maar zonder resultaat. In 2004 bleek dat de kans op spontaan zwanger worden 0,000001 was (ik kan me een nul vergissen, maar dat doet er weinig toe, want de kans was dus zelfs met aftrek van 5 nullen heel gering). IVF was onze enige kans.
Poging 1 in 2005 was direct succesvol. Wat waren we blij! Tot de echo op 5 september uitwees dat hoewel het embryootje er op het oog normaal uitzag, er geen hartje klopte... Wat een feestdag had moeten zijn, werd een nachtmerrie. Onze wereld stortte in. Om een lang verhaal kort te houden, zal ik jullie niet opzadelen (we blijven even in de 'paardelarij') met hoeveel verdriet en frustratie dit allemaal gepaard ging.
Drie maanden later volgde meteen poging 2. Veel te snel na de eerste -psychisch zeker-, maar het ziekenhuis(!) leek het maar achter de rug te willen hebben. Deze poging was vruchteloos, letterlijk. En ik had er -hoe gek 't ook klinkt- vrede mee. Ik ben vrij (mensen die me kennen zullen zeggen: vrij? zeg maar gerust: ontzettend) ongeduldig van aard, maar wachten in zo'n IVF-situatie is helemaal slopend. Hoe vreemd 't misschien klinkt, maar ik wilde toen nog liever direct weten: het is NIET gelukt, dan nog uren/dagen te wachten op uitsluitsel...
Omdat we dachten en vooral vurig hoopten dat het toch nog een keer spontaan zou lukken (zoals bij onze zoon), hebben we de derde poging uitgesteld. We hebben toen het alternatieve circuit doorlopen, je vestigt je hoop namelijk op ALLES. Hoewel sommige behandelingen op andere vlakken erg prettig waren, heeft het qua zwanger worden helaas niets opgeleverd. Zomer 2009 hebben we besloten er nog één keer voor te gaan: poging nummer 3!
Begin 2010 (5 jaar na de eerste poging) zijn we weer met goede moed gestart, maar het werd ons al snel duidelijk dat er een wonder moest gebeuren om deze poging te laten slagen. Niets ging zoals het moest en we zijn dus voortijdig moeten stoppen.
Als ik nu eraan terugdenk, hadden we na poging 2 de IVF moeten laten voor wat het was. Maar van de andere kant heb ik het nu wel beter los kunnen laten. Want IVF was voor ons definitief DONE, KLAAR, FINISHED! Tel daarbij op dat vanaf die periode mijn leven erg verrijkt is door enerzijds de (opbloeiende) vriendschap met Ilse en anderzijds de hierdoor aan het licht gekomen zijnde schrijfpassie. Dit alles samen heeft 't gemakkelijker gemaakt het een plekje te kunnen geven. En dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit meer een traantje laat...
Ik begon met de titel I(v)F. Als... Maar wat nu als niet... Dan moet je je pijlen op iets anders richten. Hoe moeilijk ook...
Wat knap hoe je dit kan en durft te beschrijven, erg knap van je.
BeantwoordenVerwijderen