Skatesoap

Heerlijk zwieren op vlakke langgerekte fietspaden door schitterende omgevingen, ik zag het helemaal voor me. Daarom heb ik een tijd geleden mijn man en een bevriend stel warm gemaakt om op skateles te gaan. Leek me het einde!

Op een oefenterrein bij een sportcomplex klonken we de skates vast. Tot zover ging het voorspoedig. Toen zat ik namelijk nog... Alleen proberen te gaan staan, was al echt een enorme opgave. O, dat heb ik weer, waarom zitten er ook wieltjes onder die ondingen. De moed zakte me letterlijk in de skates. Help! En het erge was dat mijn twintig medecursisten, dus ook mijn man en het vriendenstel, totaal geen moeite hadden om op de been te komen én te blijven. Aan hen had ik dus absoluut geen stuntelsteun. Maar wat het allerergste was, ze keken allemaal naar mij... Toen ik eindelijk rechtop stond, kreeg ik een daverend applaus. Nu vind ik dat normaal al genant, laat staan...
En hoe moet je blijven staan op die ~MNLDù7~?

De cursusleider, die al snel gezien had wat voor ‘vlees’ hij in de kuip had, dirigeerde me naar het naastgelegen kneuzenveldje om daar te gaan oefenen. De rest rolde als volleerd skaters doodleuk op en neer. Waarom nemen die in hemelsnaam nog les? Toen ik eindelijk
–hoe weet ik niet meer– het tien meter verder liggende oefenveldje voor dummy’s had bereikt, moest ik proberen te blijven staan in zo’n V. Omdat na vijftien(!) minuten bleek dat ik dit wel kon, mocht ik gaan bewegen. Skaten kon je dit amper noemen. Wat een geluk dat ik een op hol geslagen molen kon nadoen. Met mijn armen welteverstaan, want alleen daarom heb ik toch een paar keer de overkant bereikt, zónder te vallen. Een hele prestatie! Al zei ik het (dan) zelf...

Ondertussen was de rest van de groep al klaar om het remmen te oefenen. Mij niet gezien, want ik was al blij met het resultaat tot nu toe. Ik had mijn hooggespannen verwachtingen al aardig naar beneden toe bijgesteld (dieper kon echt niet). En ik wilde niet nóg meer gezichtsverlies lijden.

Op de terugweg in de auto, waren de andere drie wild enthousiast. ‘Bedankt, Sylvia, dat je ons hebt overgehaald. Ik heb in geen jaren meer zoiets leuks gedaan.’ En ik dacht alleen maar: wat een vergissing… Dat zei ik natuurlijk niet hardop, ik heb ook mijn trots. Met een beetje oefening thuis en mijn eigen skates zou het mij ook gaan lukken. Zo gezegd zo gedaan. Na letterlijk veel vallen en opstaan, leek ik het enigszins onder de knie te krijgen.

De tweede les. Ik had de eerste al ervaren als zeer rampzalig, maar deze overtrof alles. Ik was al misselijk van de spanning, maar toen ik hoorde wat er van ons verwacht werd, liep het me bijna dun door de broek… Een parcours afleggen, flitsend(!) zigzaggen tussen pylonnen door en last but not least van een fikse heuvel af skaten terwijl je het niet goed beheerst, laat staan kunt remmen… Het is te traumatisch voor me om hier te schrijven HOE ik van die heuvel afgekomen ben, maar stel je maar het allerergste gestuntel voor en dan nog net ietsje erger. En dan ook nog met een 20-koppig publiek...

Ik schreef aan het begin: het leek me het einde, nou, ik kan jullie verklappen dit was qua skaten het einde…